دوم اين است كه اين گناهان باعث مى شود انسان مدتها در عذاب بماند و از شفاعت محروم باشد نه اين كه اصلاً شفاعت نشود و روايات دسته اول مى گويد هر كس ايمان به خدا داشته باشد و دين او مورد رضايت و پسند الهى باشد بالأخره شفاعت شفاعت كنندگان موجب نجات او مى شود.

و فقط كفر و دشمنى با رسول اكرم و اهل بيت او است كه به طور كلى انسان را از شفاعت محروم مى كند و اينك آنان كه شفاعت نمى شوند:

1. كافر شفاعت نمى شود

همانطور كه در بخش «شفاعت از نظر قرآن مجيد» گذشت، از آيه 53 سوره اعراف، و آيه 98 تا 101 سوره شعراء، ونيز آيه 46 سوره مدثر، استفاده مى شود كه روز قيامت كافر ومشرك شفاعت نمى شوند وشفاعت شفاعت كنندگان به حال آنان سودى نخواهد داشت، در بسيارى از روايات هم به اين موضوع تصريح شده است.

امام حسن (عليه السلام) مى فرمايد:

«انّ النبىّ(صلى الله عليه وآله) قال فى جواب نفر من اليهود سألوه عن مسائل: وأمّا شفاعتى ففى أصحاب الكبائر ما خلا أهل الشرك والظلم».[1]

«رسول گرامى (صلى الله عليه وآله) در ضمن پاسخ آن دسته از يهود كه مسايلى از آن حضرت پرسيده بودند فرمود: شفاعت من براى كسانى است كه مرتكب گناهان بزرگ شده باشند جز شرك به خدا وستمكارى (كه اين دو مانع از شفاعت مى گردد)».

از امام هشتم (عليه السلام) پرسيدند كه معناى اين آيه (لا يَشْفَعُونَ إِلاّ لِمَنِ ارْتَضى)[2]: «شفاعت نمى كنند مگر براى كسى كه مورد رضايت خدا باشد» چيست؟