و نيز خداى متعال مى فرمايد:

(وَلا يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفاعَةَ إِلاّ مَنْ شَهِدَ بِالحَقِّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ) .[1]

«كسانى كه جز خدا مورد پرستش واقع مى شوند (مانند بتها و فرشتگان ومسيح (عليه السلام) ) مالك شفاعت نيستند مگر آن گروه كه به حق گواهى دهند و به آن عالم باشند».

واضح است كه از مصاديق روشن (مَنْ شَهِدَ بِالحَقِّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ) پيامبران الهى هستند پس اين آيه تمام پيامبران بويژه حضرت مسيح را به عنوان شفاعت كننده معرفى مى كند.

پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله) فرمود: «يشفع الأنبياء فى كلّ من كان يشهد أن لا إله إلاّ اللّه مخلصاً».[2]

«پيامبران براى كسانى كه از روى اخلاص به يگانگى خدا گواهى مى داده اند شفاعت مى كنند».

على (عليه السلام) مى فرمايد:

«ثلاثة يشفعون إلى اللّه عزّ وجلّ فيشفعون: الأنبياء...».[3]

«سه دسته هستند كه در پيشگاه خداوند شفاعت مى كنند وشفاعت آنان پذيرفته مى شود: 1. پيامبران و ...».

و نيز به روايتهاى شماره 18، 20، 21، 22 و 23 مراجعه شود.