«براى رسيدن به خواسته هاى خود (سعادت و خوشبختى دنيا و آخرت) اطاعت خدا را شفيع خود قرار دهيد».[1]

2. توبه و بازگشت به خدا

على (عليه السلام) مى فرمايد:

«لا شفيع أنجح من التوبة».[2]

«شفيعى پذيرفته شده تر از توبه نيست».

«لا شافع أنجح من الاعتذار».[3]

«شفيعى پذيرفته شده تر از عذرخواهى نيست».

از اين قبيل روايات بخوبى استفاده مى شود كه انسان بيش از هر چيز بايد در اطاعت خدا بكوشد و اگر گناهى از او سر زده است به توبه و استغفار بپردازد و عمل خويش را بزرگترين شفاعت كننده خود بداند نه اين كه به بهانه اعتقاد به شفاعت، خود را به گناه آلوده ساخته و در انجام وظايف دينى كوتاهى كند.

3. رسول گرامى اسلام (صلى الله عليه وآله)

قرآن مجيد به رسول گرامى (صلى الله عليه وآله) خطاب نموده و مى گويد:

(وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضى) .[4]

«در روز قيامت آنقدر پروردگار به تو عطا مى كند (و گنهكاران را به تو مى بخشد)