82.امام صادق (عليه السلام) فرمود:«انّ المؤمن ليشفع لحميمه إلاّ أن يكون ناصباً ولو انّ ناصباً شفع له كلّ نبىّ مرسل وملك مقرّب ما شفعوا».[1]

«مؤمن براى دوست خود شفاعت مى كند، مگر اين كه دوست او دشمن اهل بيت باشد. اگر تمام پيامبران مرسل و فرشتگان مقرب الهى براى شخص ناصبى و دشمن اهل بيت شفاعت كنند شفاعت آنان پذيرفته نمى شود».

83. امام صادق (عليه السلام) فرمود: «انّ الجار يشفع لجاره والحميم لحميمه ولو انّ الملائكة المقرّبين والأنبياء المرسلين شفعوا فى ناصب ما شفعوا».[2]

«همسايه، همسايه را و خويش، خويش را شفاعت مى كنند. ولى اگر فرشتگان مقرّب الهى و پيامبران مرسل براى ناصبى وكسى كه دشمن اهل بيت عصمت و طهارت است شفاعت كنند، شفاعت آنان پذيرفته نمى شود».

84. ابان بن تغلب از امام صادق (عليه السلام) نقل كرد: «انّ المؤمن ليشفع يوم القيامة لأهل بيته فيشفع فيهم حتّى يبقى خادمه فيقول فيرفع سبابتيه يا ربّ خويدمى كان يقينى الحر والبرد فيشفع فيه».[3]

«مؤمن در روز قيامت براى خانواده، و خاندان خود شفاعت مى كند، تا اين كه فقط خدمتگزار او مى ماند آنگاه در حالى كه دو انگشت سبابه خود را بلند كرده مى گويد پروردگارا خادمم كه مرا از گرما و سرما حفظ مى كرد، پس شفاعت او در باره خادمش نيز پذيرفته مى شود».

85. امام صادق(عليه السلام) در رساله اى كه براى اصحاب خود نوشت اين طور مرقوم مى فرمايد:«واعلموا انّه ليس يغنى عنكم من اللّه أحد من خلقه شيئاً لا ملك مقرب ولا نبى مرسل ولا من دون ذلك فمن سرّه أن ينفعه شفاعة الشافعين