نام کتاب : منشور جاويد نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر جلد : 8 صفحه : 400
شفاعت».
78. معاوية بن عمار مى گويد: «قلت من ذا الذى يشفع عنده إلاّبإذنه قال: نحن أُولئك الشافعون».[1]
«از امام صادق (عليه السلام) پرسيدم از جمله اى كه در آية الكرسى است (كيست كه بدون اذن خدا نزد خدا شفاعت كند؟) فرمود : ما هستيم آن شفاعت كنندگان(كه به اذن خدا شفاعت مى كنند)».
79. از امام صادق (عليه السلام) سؤال شد: «عن المؤمن هل يشفع فى أهله قال: نعم المؤمن يشفع فيشفع ».[2]
«آيا مؤمن مى تواند براى خويشاوندان خود شفاعت كند؟ حضرت فرمود: آرى، مؤمن شفاعت مى كند و شفاعت او پذيرفته مى شود».
80. امام صادق (عليه السلام) فرمود: «إذا كان يوم القيامة نشفع فى المذنب من شيعتنا فأمّا المحسنون فقد نجاهم اللّه».[3]
«در روز قيامت ما براى شيعيان گناهكارمان شفاعت مى كنيم، امّا نيكوكاران را خدا نجات داده است(وشفاعت نمى خواهند)».
81. امام صادق (عليه السلام) فرمود: «نمجد ربّنا ونصلّى على نبيّنا ونشفع لشيعتنا فلا يردنا ربّنا».[4]
«پروردگار خويش را تمجيد مى كنيم، و بر پيامبرمان درود مى فرستيم، و براى شيعيان خود شفاعت مى كنيم، و پروردگار ما (شفاعت) ما را رد نخواهد كرد».
[1] تفسير عياشى:1/136. و با مختصر تفاوت در محاسن برقى ص 183 وجود دارد. [2] محاسن برقى، ص 184. [3] فضائل الشيعة، صدوق، ص 159، حديث 45. [4] محاسن برقى، ص 183، و همين روايت در بحار:ج8/41 از كتاب كافى، از امام كاظم (عليه السلام)نقل شده است.
نام کتاب : منشور جاويد نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر جلد : 8 صفحه : 400