58. على (عليه السلام) به فرزندش محمد بن حنفيه سفارش مى كند: «اقبل من متنصل عذره فتنالك الشفاعة»[1].

«پوزش كسى را كه از تو عذرخواهى مى كند به پذير تا شفاعت نصيب تو گردد».

59.على (عليه السلام) فرمود: «اعلموا انّه (أى القرآن) شافع و مشفّع وقائل ومصدّق وانّه من شفع له القرآن يوم القيامة شفع فيه».[2]

«بدانيد كه قرآن شفاعت كننده اى است كه شفاعت او پذيرفته مى شود، و گوينده اى است كه گفتار او تصديق مى شود، و قرآن براى هر كس در روز قيامت شفاعت كند شفاعتش درباره او پذيرفته خواهد شد».

60. على (عليه السلام) فرمود: «قال رسول اللّه(صلى الله عليه وآله) : إذا قمت المقام المحمود تشفعت فى أصحاب الكبائر من أُمّتى فيشفعنى اللّه فيهم واللّه لا تشفعت فيمن أذى ذرّيتى».[3]

«رسول گرامى (صلى الله عليه وآله) فرمود: هنگامى كه در مقام محمود (مقام شفاعت) قرار گيرم، براى آن افراد از امتم كه مرتكب گناهان بزرگ شده اند شفاعت مى كنم. و خداى متعال شفاعتم را درباره آنان مى پذيرد. به خدا سوگند براى كسانى كه ذريه و فرزندان مرا آزار كرده باشند شفاعت نمى كنم».

حديثى از حسن بن على (عليهما السلام)

61. امام حسن (عليه السلام) مى فرمايد:«انّ النبى (صلى الله عليه وآله) قال فى جواب نفر من اليهود سألوه عن مسائل: وأمّا شفاعتى ففى أصحاب الكبائر ما خلا أهل الشرك والظلم».[4]

«رسول گرامى (صلى الله عليه وآله) در ضمن پاسخ آن دسته از يهود، كه مسايلى از آن گرامى پرسيده بودند