دقت كنيد در آغاز آيه لفظ «دعوت» و در آخر آيه لفظ عبادت به كار رفته است و اين گواه بر اين است كه دعوت و عبادت يك مفهوم دارند.

در ارشاد القلوب و ديگر كتابهاى اخلاق وارد شده است:

«الدُّعاءُ مُخّ العِبادَةِ».

«دعا كردن مغز پرستش است».[1]

پاسخ پرسش فوق

أوّلاً: مقصود از تحريم دعوت غير خدا در جمله (فَلا تَدْعُوا) مطلق خواندن و درخواست نيست بلكه مقصود از تحريم دعوت، تحريم پرستش غير خدا است، به گواه ما قبل آيه كه مى فرمايد:(وَإِنَّ الْمَساجِدَ للّه) اين جمله دليل بر اين است كه مقصود از دعوت در آيه دعوت خاصى است كه ملازم با پرستش مى باشد، و آن قيام توأم با ذلت و خضوع بى نهايت در برابر كسى كه او را اختياردار جهان و حاكم مطلق بر صحنه آفرينش مى داند[2] و هرگز اين قيود در درخواست شفاعت از كسى كه خدا به او چنين حقّى را اعطا كرده است كه به اذن او شفاعت كند، وجود ندارد.

ثانياً: آنچه در آيه تحريم شده است اين است كه كسى را همراه خدا، بخوانيم و او را در رتبه خدا بينديشيم چنان كه لفظ (مَعَ اللّه) روشنگر اين مطلب است اگر كسى از پيامبر بخواهد كه در حقّ او دعا كند كه خدا گناهان او را ببخشد يا حاجت او را برآورده كند، هرگز همراه خدا كسى را نخوانده