اينك دلايل آنان:

1. درخواست شفاعت شرك است؟!

پيامبران و اولياى خدا در اين جهان حق شفاعت ندارند، بلكه اين حق براى آنان تنها در آخرت است هر كس بنده اى از بندگان خدا را ميان خود و خدا واسطه قرار دهد، و از او بخواهد كه در حقّوى شفاعت كند دچار شرك در عبادت شده است.

ما بايد بگوييم كه: «اللّهمّ اجعلنا ممّن تناله شفاعة محمد»:«خدايا ما را از كسانى قرار بده كه به شفاعت محمد (صلى الله عليه وآله) نايل گرديم» و هرگز حق نداريم بگوييم: «يا محمّد اشفع لنا عند اللّه» :«اى محمد در حقّ ما شفاعت بنما».

درست است كه خداوند به پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله) حقّ شفاعت داده است ولى ما را از مطالبه شفاعت از او بازداشته است بلكه ما بايد شفاعت را از خدا بخواهيم كه شفاعت را به او داده است.

پاسخ: توحيد در عبادت در برابر شرك در پرستش، يكى از اركان توحيد است كه در قرآن به آن اهميت شايان تقديرى داده شده است، ولى جان سخن اين جا است كه آيا هر نوع دعوت و خواندن طرف و خواستن چيزى از وى، عبادت و پرستش است و يا اين كه پرستش معنى خاصى دارد و آن دعوت و طلب توأم با نهايت ذلت وخضوع از كسى است كه او را فاعل مختار و متصرف بى منازع در امور دنيا و آخرت مى داند، هرگاه كسى از كسى به اين صورت چيزى بخواهد، مى گويند: او را پرستش كرده است.

توضيح اين كه «لفظ عبادت» در لغت عرب به معنى خضوع و اطاعت و ذلت و انقياد است، ولى ناگفته پيدا است هر نوع خضوع و اطاعت شرك