اگر مجازات هست عفو و بخشش نيز هست، اگر به فرزندانمان، به جوانان و نوجوانان چنين تلقين كنيم كه با هر خطا و گناه كوچكى، درِ بهشت به روى آنان بسته مى شود، در اين صورت هيچ بعيد نيست كه فرزند ما بدين نتيجه نادرست برسد كه در اثر خطايى كه از او سرزده، ديگر به درد هيچ كارى نمى خورد و هر كارى هم بكند در داورى نهايى خداوند تأثيرى نخواهد داشت، يك چنين فرد مأيوس هر گونه احساس مسؤوليتى را از دست مى دهد و هيچ بعيد نيست كه از روى نوميدى به هر جنايتى دست بزند، كسانى كه با دگرگون ساختن چهره واقعى مذهب، در توبه و پشيمانى و اصلاح خويشتن را به روى جوانان مى بندند در حقيقت به بارگاه الهى توهين مى كنند، چرا كه در مذهب راستين درهاى بهشت هميشه به روى توبه كاران باز است.

پاسخى به گونه ديگر

وعده شفاعت و تبليغ آن در صورتى موجب جرأت بر معصيت مى گردد كه به صورت منجّز و بدون هيچ نوع ابهام و ترديدى نويد داده شود در صورتى كه قرآن شفاعت را به صورت مشروط همراه با يك رشته ابهام هايى القا نموده است. اينك بيان شروط و ابهام هايى كه به شكل هاله اى دور شفاعت را فرا گرفته است.

الف. اگر وعده شفاعت به صورت منجّز و بدون قيد و شرطى انجام گيرد، در اين موقع جا دارد كه چنين انديشه اى به آن راه يابد امّا اگر انجام آن نويد، مشروط به شرطى گردد كه وجود آن مبهم و مشكوك باشد در اين صورت نويد به آن، چنين جرأتى را به دنبال نخواهد داشت.

زيرا همان طور كه در آيات شفاعت بيان گرديد انجام شفاعت مشروط به اذن خدا است و شفاعت شونده بايد مورد رضايت خدا باشد چنان كه