قرآن در چنين زمينه اى فرمود:

(...مَنْ ذَا الَّذِى يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاّ بِإِذْنِِهِ...) .[1]

«كيست كه جز او و بدون اذن وى شفاعت كند».

و نيز در چنين اوضاع و احوال فرمود:

(...وَلا يَشْفَعُونَ إِلاّ لِمَنِ ارْتَضى...) .[2]

«جز درباره افرادى كه مورد رضايت خدا هستند، شفاعت نمى كنند».

با اين فرض چگونه مى توان گفت شفاعت صالحان مخصوص افراد مطيع و گروه پاكدامن است كه در سايه آن پاداش بيشترى دريافت كنند؟

از اين گذشته احاديث اسلامى كه پيرامون شفاعت وارد شده است همگى بر خلاف انديشه معتزله گواهى مى دهند.

محدثان اسلامى از پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله) نقل كرده اند كه فرمود:

«ادخرت شفاعتى لأهل الكبائر من أُمّتى».[3]

«من شفاعتم را براى مرتكبان گناه كبيره از امت خويش ذخيره كرده ام».

با وجود اين حديث و احاديث ديگرى كه از نظر مضمون به حدّ تواتر مى رسند، چگونه مى توان شفاعت را تنها از اهل اطاعت دانست؟

2. بررسى يك نزاع ديرينه

معتزله گروهى از دانشمندان عقايد ومذاهب اهل تسنن هستند كه گاهى به آنان «وعيديه» نيز مى گويند.