آن خدا است».

با ملاحظه ماقبل آيه روشن مى شود كه نفى و اثبات در دو آيه، مربوط به خدا و بتها است كه اين حق را از بت ها سلب كرده و براى خدا ثابت مى كند و هرگز آيه ناظر به ديگر شافعان نيست كه در آيات قرآن پذيرفته شدن شفاعت آنان قطعى اعلام گرديده است.

گروه ششم

در اين گروه به آياتى برمى خوريم كه با صراحت هر چه كاملتر، شفاعت غير خدا را در محكمه الهى به عنوان يك اصل مسلم پذيرفته و غير قابل رد مى داند، هر چند آن را از نظر شفيع و شخصى كه مورد شفاعت قرار مى گيرد، محدود و مشروط معرفى مى كند.

از نظر شفيع شرايطى دارد كه شرط مهم آن اين است كه شفاعت بايد به اذن خدا باشد و بدون اذن او هيچ گاه اثرى نخواهد داشت.

از نظر مورد شفاعت نيز شرايطى دارد كه به طور اجمال اين است كه شخصى كه مورد شفاعت قرار مى گيرد بايد جلب رضايت خدا را بنمايد. در اين گروه از آيات، نام و خصوصيات شافعان مكتوم مانده و بيان نگرديده و تنها به ذكر صفات و شرايط پذيرفته شدن شفاعت آنها اكتفا شده است.

اينك متن آيات اين گروه:

1. (...مَنْ ذَا الَّذِى يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاّ بِإِذْنِهِ...) .[1]

«كيست كه بدون اذن او شفاعت كند».