«افرادى كه روز رستاخيز را در گذشته فراموش كرده بودند به خود آمده مى گويند: رسولان پروردگار ما آمدند آيا ما شفيعانى داريم كه در حقّ ما شفاعت كنند يا ما را به دنيا بازگردانند تا اين بار غير آنچه را كه عمل مى كرديم عمل كنيم(آنان بايد بدانند كار از كار گذشته) و ضرر كرده اند و خود را در معرض عذاب قرار داده اند و آنچه را كه بر خدا افترا مى بستند(بتها مقربان درگاه خداوند هستند) باطل از آب درآمد».
طلب كنندگان شفاعت در اين آيه، همان منكران روز رستاخيزند وجمله (قَدْ خَسِرُوا...)گواه بر اين است كه براى آنان شافعانى نيست واگر شفيعانى براى آنان بود هرگز صحيح نبود گفته شود كه (...قَدْخَسِروا أَنْفُسَهُمْ...) .