باشد».[1]

26. «محمد الفقى» از علماى ازهر مى نويسد:

درباره شفاعت از پيامبر گرامى روايات زيادى وارد شده است مخصوصاً هنگامى كه توقف مردم در محشر به طول انجامد و غم و اندوه شديدتر شود، وحشت همه را فرا مى گيرد، روزى كه زنان از كودكان شيرخوار خود غفلت مىورزند، مردم سراغ پيامبران مى روند و هر پيامبرى جريان را به پيامبر بالاتر و با فضيلت تر از خود ارجاع مى دهد، تا اين كه نوبت به پيامبر اسلام مى رسد. وى سر بر سجده مى نهد تا اين كه ندا مى آيد سر خود را بلند كن و شفاعت بنما، زيرا شفاعت تو پذيرفته مى شود.

وى سپس اشعارى را كه «سواد بن عازب» در محضر پيامبر سرود و از او شفاعت طلبيد نقل مى كند كه ما به نقل دو بيت از آن اكتفا مىورزيم:

«تو نخستين وسيله از پيامبران به سوى خدا هستى، اى فرزند مردان گرامى و پاك!».

«تو شفيع من باش در روزى كه شفاعت هيچ كس سواد بن عازب را بى نياز نمى سازد».[2]

لغزش نابخشودنى

«محمد فريد وجدى» مؤلف «دائرة المعارف» كه يكى از نويسندگان بزرگ مصرى است و در طول عمر خود خدماتى به جهان اسلام انجام داده و