شفاعت مايه اميدوارى است

اعتقاد به شفاعت پديد آورنده اميد در دل گنهكاران، ومايه بازگشت آنان در نيمه زندگى، به سوى خدا است، و اگرحقيقت شفاعت درست مورد بررسى قرار گيرد، خواهيم ديدكه اعتقاد به شفاعت اولياى خدا، نه تنها مايه جرأت و موجب سرسختى با خدا نمى باشد، بلكه سبب مى شود كه گروهى به اميد اينكه راه بازگشت به سوى خدا به روى آنان باز است، بتوانند به وسيله اولياى خدا، آمرزش الهى را نسبت به گذشته جلب كنند و از عصيان و سركشى و سرسختى دست برداشته به سوى حق بازگردند.

نه تنها شفاعت در زندگى انسانها، اين نقش را برعهده دارد، بلكه پذيرش توبه، ودر سطح وسيعتر موضوع «انتظار فرج»و اميد به بهبود وضع آينده اجتماع، از عوامل سازنده و نيروبخش در دگرگون ساختن اوضاع و نابسامانى هاى بشر مى باشد و او را از محيط تيره و تار يأس و نوميدى، به فضاى روشن رجا و اميدوارى وارد مى كند.

اعتقاد به شفاعت اولياى خدا(البته با شرايط خاصى) درباره گنهكاران سبب مى شود كه فرد گنهكار معتقد گردد كه وى از اين به بعد مى تواند سرنوشت خود را دگرگون سازد، و اعمال ديرينه وى طورى نيست كه براى او يك سرنوشت شوم قطعى و غير قابل تغيير ساخته باشد، بلكه او از همين حالا به كمك اولياى خدا و تصميم راسخ خود بر اطاعت و فرمانبردارى از خدا، مى تواند سرنوشت خود را عوض كند، و درهاى سعادت را به روى خود باز كند، ولى بر عكس،يأس ونوميدى و اين كه ديگر كارى از او و ديگران ساخته نيست، چراغ اميد را در شبستان عمر انسان خاموش مى سازد.

جوانى كه در طول زندگى، گناهان و لغزشهايى داشته است هرگاه معتقد