پيشگفتار

شفاعت، يك انديشه اصيل اسلامى است

همگى با واژه شفاعت آشنايى كامل داريم، هنگامى كه سخن از جرم و گناه، ومحكوميت يك فرد به ميان مى آيد، و شخصى پا به ميان مى گذارد، و درباره فردى فعاليت ووساطت مى كند، تا او را از مرگ و اعدام يا زندان و توقيف نجات بخشد، مى گوييم: فلانى در حقّ او «شفاعت» كرد.

لفظ «شفاعت» از ماده «شفع» به معنى جفت، در مقابل «وتر» به معنى طاق; گرفته شده است. علت اين كه به وساطت شخص براى نجات گنهكار «شفاعت» گفته مى شود، اين است كه مقام و موقعيت شفاعت كننده، و نيروى تأثير او يا عوامل نجاتى كه در وجود شفاعت شونده هست (هر چند كم و اندك باشد) باهم ضميمه مى شوند و هر دو به كمك هم، موجب خلاصى شخص گنهكار مى گردند.

حقيقت شفاعت اولياى خدا براى گنهكاران در ظاهر اين است كه عزيزان الهى، روى قرب و موقعيتى كه در پيشگاه خداوند دارند، مى توانند براى مجرمها و گنهكاران وساطت كنند، و از خداوند بزرگ بخواهند كه از تقصير و گناه آنان در گذرد، البته شفاعت كردن و پذيرفته شدن شفاعت آنان در گرو يك رشته شرايطى است كه برخى مربوط به شخص گنهكار، وبرخى مربوط به