حسن و قبح هيچ فعلى پى ببريم، زيرا وقتى پيامبرى از قبح كذب خبر مى دهد، و صدق را زيبا مى شمارد، اگر احتمال دهيم كه او در گفتار خود دروغگو باشد، از كجا بدانيم كه او در گفتارش راستگو است اگر گفته شود خدا پيامبران خود را راستگو دانسته و آنها را به عنوان افراد صادق معرفى كرده است، در پاسخ گفته مى شود:

اوّلاً: ما شهادت خدا را به راستگويى پيامبران از طريق گزارش خود آنان دانسته اىم، از كجا معلوم كه آنان در اين گزارش راستگو باشند؟

ثانياً: احتمال سابق در مورد سخن خدا حاكم است، از كجا بدانيم كه خود او نيز راستگو است، به طور مسلم اين نوع پرسش ها قطع نمى شود مگر اين كه بگوييم عقل با قاطعيت تمام، دروغگويى را از هر فاعلى قبيح تلقى مى كند و معتقد است كه اين داورى به او اختصاص ندارد، بلكه هر فاعل دانايى آن را نكوهيده مى شمرد در اين صورت چگونه خدا در عين نكوهش كردن دروغ العياذ باللّه دروغگو باشد؟ و در گزارش خود از انبيا، خلاف بگويد؟

3. اثبات شرايع سماوى در گرو حسن و قبح عقلى

طرفداران قبح عقلى مى گويند اگر حسن و قبح عقلى صحيح نباشد، اثبات شرايع انسانى غير ممكن خواهد بود، زيرا بنا به امكان «درك حسن و قبح» عقل با صراحت و قاطعيت حكم مى كند كه خداوند از ارتكاب هرگونه فعل قبيح پاك و منزّه است. و پيامبران مجهز به معجزه، قطعاً از جانب خداوند مبعوث شده و راستگو مى باشند، زيرا دادن معجزه به دست افراد دروغگو قبيح است. بنابراين پيامبران الهى كه به سلاح اعجاز مجهز مى باشند راستگو بوده و