روى آنها تأكيد بيشترى نموده است و شبهات ديگر به خاطر سطحى بودن نياز به گفتگوى تفصيلى ندارد و شايد به همين جهت قرآن در باره آنها به تفصيل سخن نگفته است اين چهار شبهه عبارتند از:

1. معاد از قلمرو قدرت بيرون است.

2. زنده شدن بدنهاى خاك شده باور كردنى نيست.

3. اجزاى پراكنده قابل شناخت نيست.

4. پيوندى ميان دو آفرينش كه مايه وحدت باشد، برقرار نيست.

شايد بتوان گفت كه شبهه دوم صورت ديگرى از شبهه نخست است ولى چون قرآن در مقام پاسخ، هر يك را به طور مستقل متذكر شده، از اين جهت ما آنها را از هم جدا ساختيم.

الف. معاد از قلمرو قدرت بيرون است

منكران معاد به خاطر جهل به عظمت مقام ربوبى تصور مى كردند كه زنده كردن انسان و تأسيس نشأت جديد خارج از قدرت است، حال خواه بگوييم امكان ذاتى آن را پذيرا نبودند و آن را مانند جمع ميان دو نقيض مى پنداشتند ويا در امكان ذاتى آن شك و شبهه اى اظهار نمى كردند، بلكه وقوع آن را محال و ممتنع مى پنداشتند.[1]

قرآن در ردّ اين شبهه در مرحله اى، اصل قدرت خدا و گستردگى آن را