7. وضع مجرمان به قدرى نگران كننده است كه حاضرند براى نجات خود از نزديك ترين بستگان خود هم بگذرند.

(...يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدى مِنْ عَذابِ يَوْمَئذ بِبَنيهِ* وَصاحِبَتِهِ وَأَخيهِ* وَفَصيلَتِهِ الّتى تُؤويهِ* وَمَنْ فِى الأَرْضِ جَميعاً ثُمَّ يُنْجيهِ).[1]

«فرد گنهكار(مجرم) دوست دارد كه براى نجات از عذاب قيامت، فرزندان، همسر، و برادر و خويشاوندان نزديك و همه انسانها را فديه بدهد».

8. بر دستها وگردنهايشان غل و زنجير مى افكنند:

(...تَرَى الْمُجْرِمينَ يَوْمَئِذ مُقَرَّنينَ فِى الأَصْفادِ) .[2]

«در اين روز (قيامت) مجرمين را مى بينى كه دستها وگردنهايشان را در زنجير نهاده اند».

9. لباسهايى از مس گداخته بر اندام آنان مى پوشانند.

10. آتش دوزخ صورتهاى آنان را فرا مى گيرد.

(سَرابيلُهُمْ مِنْ قَطِران وَتَغْشى وُجُوهَهُمُ النّار) .[3]

11. مجرمان را در مكانى از دوزخ به نام سقر مى افكنند.

(ما سَلَكَكُمْ فِى سَقَرَ) .[4]

(...ذُوقُوا مَسَّ سَقَرَ).[5]

12. مُخلَّد در دوزخ خواهند بود:

(إِنَّ الْمُجْرِمينَ فى عَذابِ جَهَنَّمَ خالِدُونَ) .[6]