گروه هر دو از سعادتمندان و اهل بهشت مى باشند، ولى گروه سوم يعنى اصحاب شمال از انسانهاى شقاوتمند و بد فرجام و اهل دوزخند چنان كه مى فرمايد:

(وَأَصْحابُ الشِّمالِ ما أَصْحابُ الشِّمال) .[1]

«واصحاب شمال چه بد فرجامند اصحاب شمال».

آنگاه وضعيت دنيوى و اخروى آنان را توصيف مى نمايد.

ما نخست آيات مربوط به وضع دنيوى اصحاب شمال و سپس آيات مربوط به وضع اخروى آنان را يادآور خواهيم شد.

اوصاف دنيوى اصحاب شمال

درباره وضع دنيوى آنان مى فرمايد:

(إِنَّهُمْ كانُوا قَبْلَ ذلِكَ مُتْرَفينَ* وَكانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ الْعَظيمِ*وَكانُوا يَقُولُونَ ءَإِذا مِتْنا وَ كُنّا تُراباً وَعِظاماً ءَإِنّا لَمَبْعُوثُونَ* أَوَ آباءُنَا الأَوّلُونَ).[2]

«آنان قبل از وقوع رستاخيز رفاه طلب بودند و از انجام فرامين الهى امتناع مى كردند، بر پيمان شكنى بزرگ اصرار مىورزيدند(پيمان بندگى با خدا) و

مى گفتند آيا ما و پدرانمان پس از آن كه به خاك و استخوان مبدّل شديم، برانگيخته مى شويم؟».

و در آيات ديگر نيز برخى از خصوصيات روحى و عملى آنان را بيان نموده است چنان كه مى فرمايد:

(إِنَّهُ كانَ لا يُؤْمِنُ بِاللّهِ الْعَظيمِ*وَلا يَحُضُّ عَلى