قرآن كريم«ابرار» را نيز در دو مرحله توصيف كرده است:

1. در دنيا.

2. در آخرت.

صفات ابرار در دنيا

1. هرگاه براى خدا عهد و نذرى را عهده دار شوند به عهد و نذر خود وفا مى كنند:

(يُوفُونَ بِالنَّذْرِ) .

2. پيوسته از هول و هراس قيامت خايف و نگرانند.

(وَيَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطيراً)، (إِنّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَريراً).

3. براى رضاى خدا به يتيمان و مستمندان اطعام و انفاق مى كنند.

(وَيُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكِيناً وَيَتيماً وَأَسيراً) .

4. در كارهاى خود جز رضاى خالق انگيزه اى ديگر ندارند.

(إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللّهِ لا نُريدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَلا شُكُوراً) .[1]

5. آنچه را دوست دارند در راه خدا انفاق مى كنند.

(لَنْ تَنالُوا البِرَّ حَتّى تُنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ...) .[2]

6. تقوا را در همه كارها وحتى در ورود در منازل ديگران نيز رعايت