نام کتاب : منشور جاويد نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر جلد : 5 صفحه : 634
در آيه ديگر مى فرمايد:
(يَوْمَ لا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِنَفْس شَيْئاً وَالأَمْرُ يَوْمَئِذ لِلّهِ) .[1]
«روزى كه فردى براى فرد ديگر قادر به انجام هيچ كارى نيست، و كسى جز خداوند مالك امر وفرمان نيست».
با مراجعه به آيات ديگر قرآن مى توان برمقصود واقعى اين آيات دست يافت، زيرا از آيات مربوط به نشانه هاى قيامت چنين استفاده مى شود كه نظام حاكم بر زندگى دنيوى به كلى دگرگون مى شود و اسباب و عوامل ظاهرى از تأثير باز مى مانند علاوه بر اين قرآن در آيات ديگرى اين مطلب را با صراحت يادآور شده مى فرمايد:
«آنگاه كه پيروى شدگان از پيروان خود بيزارى مى جويند،عذاب الهى را مشاهده كرده و اسباب (دنيوى) مقطوع و بى اثر مى گردند».
شاهد بر اين كه مقصود از بى اثر گرديدن اسباب و عوامل، مطلق اسباب نيست، بلكه مؤثر نبودن اسباب دنيوى است اين است كه در برخى از آيات قرآن، چيزهاى مفيدو غير مفيد در آن جهان را بيان نموده است.