است.
2. آياتى كه وضعيت رستاخيزى انسانها را با عناوين مشخص يادآور شده است.
و اينك آيات مربوط به بخش نخست:
وضعيت كلى انسانها در رستاخيز
در اين جا ما نمونه هايى از آياتى را كه بيانگر اين مطلب مى باشد، يادآور مى شويم:
1. هر كس به فكر خويش است
(يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخيهِ* وَأُمِّهِ وَ أَبِيهِ* وَصاحِبَتِهِ وَبَنيهِ* لِكُلِّ امْرِء مِنْهُمْ يَومَئِذ شَأْنٌ يُغْنيهِ).[1]
(«رستاخيز) روزى است كه انسان، از برادر، مادر، پدر، زن و فرزندان خود مى گريزد و براى هر يك از آنان امرى است كه توجه به آن او را از توجه به ديگران بى نياز نموده است(هركس به فكر خويش است)».
2. كسى نمى تواند به ديگرى سود يا زيان برساند
(فَالْيَومَ لا يَمْلِكُ بَعْضُكُمْ لِبَعْض نَفْعاً وَلا ضَرّاً وَنَقُولُ لِلَّذينَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذابَ النّارِ الَّتِى كُنْتُمْ بِها تُكَذِّبُونَ) .[2]
«امروز كسى قادر بر رساندن سود يا زيان به ديگرى نيست، و به ستمگران مى گوييم عذاب دوزخ را كه انكار مى نموديد، بچشيد».