كوچك و ناچيز، پس از عبور از گذرگاه هايى به نام«علقه، مضغه و ...» به صورت انسانى درآمده است كه با عشق و اشتياق دست به كارهاى بزرگى مى زند ولى در عين حال حيات او همچنان حالت بى قرارى و نا آرامى را حفظ كرده و پيوسته در كوران حوادث از حالتى به حالت ديگر پرتاب مى شود.

بدون شك به حكم«غايتدار» بودن حركت، بايد اين حركت و اين حالت بى قرارى و ناآرامى به نقطه اى برسد كه انسان در آنجا صورت«استقرار» و حالت«سكون و آرامش» و صبغت« ثبات» به خود بگيرد.

از آنجا كه در جهان طبيعت چنين وضعى براى او دست نمى دهد و پيوسته در حال تبدل و دگرگونى است، به ناچار بايد سراى ديگرى باشد تا در آنجا ثبات و استقرار، حاكم باشد و چرخ حركت از گردش بيايستد وحالت آرامى به او رخ دهد از نظر قرآن اين حالت در روز رستاخيز صورت مى گيرد، در آنجا كه تلاشها و سعى ها به مرحله نهايى خود مى رسد و انسان تلاشگر با رسيدن به هدف آرام مى گيرد.

قرآن به اين برهان فلسفى كه خود بيانگر قطعى بودن قيامت از نظر غايت داشتن حركت است در آيات ياد شده در زير اشاره مى كند:

1. در آياتى مراحل تكاملى آفرينش انسان را از سلول (نطفه) تا هنگامى كه به مقامى مى رسد كه در آن آفرينش ديگرى پيدا مى كند (آفرينش بالاتر از مراحل قبلى) يادآور مى شود و به قدرى اين آفرينش را بديع و اعجاب انگيز مى شمارد كه خدا خود را ستايش كرده مى فرمايد:

(...ثُمَّ اَنْشَأْناهُ خَلْقاً آخَرَ فَتَبارَكَ اللّهُ أَحْسَنُ الْخالِقينَ) .

آنگاه به دو مرحله ديگر از مراحل تطور و تكامل او (مرگ و حيات مجدد) اشاره كرده و مى فرمايد: