12. قاتل مؤمن بى گناه

قرآن درباره قتل مؤمن به صورت عمد چنين مى فرمايد:

(وَمَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فيها وَغَضِبَ اللّهُ عَلَيْهِ وَلَعَنَهُ وَأَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظِيماً) .[1]

«هر كس مؤمنى را از روى عمد بكشد; سزاى او دوزخ است كه جاودانه در آنجا بماند، وخدا بر او خشم گرفته و از رحمت خود دور نموده و براى او عذاب بزرگى را آماده كرده است».

اين آيه ، بزرگترين و شايد يگانه دليل قائلان به ابدى بودن عذاب مرتكب كبيره است و در تمام كتابهاى كلامى براى اين نظريه با اين آيه استدلال شده است واستدلال به ظاهر اين آيه نسبت به آيات گذشته از قوت بيشترى برخوردار است.

شأن نزول نيز نظريه قائلان به خلود را در خصوص اين مورد تأييد مى كند.

«طبرسى» مى نويسد:«هشام بن صبابه» به وسيله«بنى النجار» كشته شد، برادر هشام به نام قيس شكايت را به حضور رسول خدا برد حضرت رسول(صلى الله عليه وآله وسلم) قيس بن هلال فهرى را همراه او به سوى قبيله بنى النجار،اعزام كرد و به«فهرى» گفت به«بنى النجار» بگو اگر قاتل اورا مى شناسيد; معرفى كنيد تا قيس، قصاص كند و اگر نمى شناسيد;ديه مقتول را به او بپردازيد«فهرى» پيام رسول خدا را به بنى النجار رساند و آنان ديه پرداختند، مأمور رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) با«قيس» پس از اخذ ديه بازگشتند ولى در نيمه راه برادر مقتول دچار وسوسه شيطانى شد و با خود گفت، كارى انجام ندادى. ديه برادرت را گرفتى... چه بهتر اين فرد كه همراه تو است بكشى تا نفس در مقابل نفس كشته شود، ديه نيز