چهار عنوان پيشين است كه به اتفاق مسلمانان مخلد در آتش مى باشند ودر نتيجه همه آنان محكوم به خلود در دوزخ مى باشند.

داورى پيرامون اين مسأله در گرو دو مطلب است:

1. در تحليل اين آيات و عناوين ذهن خود را از آنچه كه امروز به آن مثلاً مجرم و عاصى گفته مى شود خالى سازيم و به نوعى به عصر نزول وحى و قرآن بازگرديم، زيرا چه بسا الفاظ قرآن در محيط نزول وحى معانى داشته ولى در طول اين چهارده قرن تطورات مختلف به خود گرفته است ولذا يك مفسر نمى تواند در تفسير آيات قرآن به معانى موجود در ذهن خود و يا اهل لسان امروز، اكتفا ورزد، بلكه بايد به ريشه شناسى بپردازد و معانى عصر نزول وحى را بدست آورد.

2. بايد در تفسير اين مفاهيم سياق آيات را نيز در نظر گرفت، زيرا چه بسا برخى از اين مفاهيم مرتكب كبيره را نيز در برگيرد امّا قراين موجود در آيات قبل و بعد از وسعت و گستردگى آن بكاهد و در نتيجه مرتكب كبيره اى كه مؤمن باشد را شامل نگردد.

با توجه به اين دو مطلب به تفسير اين عناوين كه در قرآن وارد شده است مى پردازيم.

عناوين چهارگانه نخست جاى بحث و گفتگو نيست، زيرا همگى تحت عنوان كافر قرار گرفته اند و در اين كه همه آنان در آتش مخلدند اختلاف نظرى وجود ندارد، و لذا از بحث پيرامون آنها صرف نظر مى كنيم و به تفسير ديگر عناوين مى پردازيم:

1. تكذيب كنندگان آيات الهى

آيه وارد در مورد اين عنوان مربوط به كافران است اين آيه از خطابات