عملى كه با حق تطبيق كند سنگين تر بوده و غير آن سبك خواهد بود، در اين صورت كيفيت ميزان جز تطابق عمل با حق و عدم تطابق آن، معنى ديگرى نخواهد داشت، گويى روز قيامت حق تجسم يافته و اعمال بر آن عرضه مى شود و از طريق عرضه و تطابق وعدم تطابق، سرنوشت اعمال انسان روز مى گردد.

شايد اين معنى اخير روشن تر از ديگر معانى باشد و گواه آن رواياتى است كه پيامبران و اوصياى الهى را«ميزان» در قيامت معرفى مى كند.

امام صادق (عليه السلام) در تفسير آيه (وَنَضَعُ الْمَوازينَ الْقِسْطَ)مى فرمايد:

«هُمُ الأَنْبياءُ وَالأَوصياءُ» يعنى:«وسيله سنجش اعمال پيامبران و اوصياى آنان است».[1]

در اين صورت اعمال هر امتى بر اعمال پيامبران و اوصياى آنان عرضه مى شود و از طريق تطابق وعدم تطابق، سرنوشت انسان واعمال او به دست مى آيد.

گواه ديگر بر اين مطلب جمله اى است كه در زيارت مخصوص امير مؤمنان مى خوانيم:

«اَلسَّلامُ عَلى يَعْسُوبِ الإِيمانِ وَميزانِ الأَعْمالِ»[2].

«درود بر سردار و سالار ايمان و ميزان سنجش اعمال».

گويى وجود امير مؤمنان (عليه السلام) كه تجسم حق است، مقياس سنجش اعمال بوده وهركس به اندازه اى كه به او شباهت دارد وزن و سنگينى دارد، و هركس از او بيگانه است، كموزن و بى ارزش است.