خَلْقِ السَّماواتِ وَالأَرْضِ رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلاً سُبْحانَكَ فَقِنا عَذابَ النّارِ).[1]

«محققاً در آفرينش آسمانها و زمين و گردش شب و روز، نشانه هايى است براى خردمندان، آنان كه خدا را در همه احوال (ايستاده و نشسته و هنگامى كه بر پهلوى خود قرار گرفته اند)، ياد مى كنند و در آفرينش آسمانها و زمين مى انديشند (مى گويند) پروردگارا! اين نظام را باطل و بيهوده نيافريده اى، منزهى تو، ما را از عذاب آتش بازدار».

در حديث معروف و منسوب به پيامبر گرامى به هدف بودن آخرت نسبت به دنيا اشاره شده است.

محدّثان نقل كرده اند كه آن حضرت فرموده است:«الدُّنْيا مَزْرَعَةُ الآخِرَة»: دنيا زراعتگاه آخرت و سراى ديگر است، يعنى در اين جهان مى كارند و در آن جهان برداشت مى كنند و هرگز براى يك زارع مزرعه مطرح نيست، آنچه براى او مطرح است حاصلى است كه از آن بر مى دارد.

امام على (عليه السلام) و هدف دارى آفرينش

در سخنان امير مؤمنان على (عليه السلام) نيز جمله هايى وجود دارد كه مسأله هدف بودن آخرت را مطرح مى سازد چنان كه مى فرمايد:

«وَإِنَّ الْخَلْقَ لا مَقْصَر لَهُمْ عَنِ القِيامَةِ، مُرقِلينَ فى مِضْمارِها إِليالْغايَة الْقُصوى».[2].

«مردم بدون قيامت قرار (قرارگاهى) ندارند و در ميدانهاى قيامت به سرعت به آخرين سر منزل و هدف نهايى رهسپارند».