در آخرين لحظه هاى عمر دنيا مى باشند واژه هاى بكار رفته در اين باره عبارتند از:

1.«سير»(حركت) (وَإِذَا الْجِبالُ سُيِّرَتْ) .[1]

(وَيَوْمَ نُسَيِّرُ الجِبالَ ) .[2]، (تَسيرُ الجِبالُ سَيْراً) .[3]

2.«سَراب»: (وَسُيِّرَتِ الْجِبالُ فَكانَتْ سَراباً) .[4]

(«روزى كه در صور دميده مى شود) كوهها به حركت درآمده و به صورت سراب جلوه گر خواهند شد».

«سراب» يعنى آب نما، آبِ پندارى و غير حقيقى، ولى در معناى آن توسعه داده شده و بر هر چه حقيقت نداشته باشد ولى توهم شود كه داراى حقيقت است، اطلاق مى گردد و ظاهراً معناى دوم در اين آيه مقصود است. و ممكن است مقصود اين باشد كه كوههاى با عظمت به گونه اى متلاشى مى شوند كه از عظمت و استوارى آنها هيچگونه اثرى در خارج يافت نمى شود مگر عظمت وشكوه پندارى.

3.«عهن منفوش» (پشم زده شده).

(تَكُونُ الْجِبالُ كَالْعِهْنِ) .[5]

(وَتَكُونُ الْجِبالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ).[6]

«كوهها بسان پشم زده شده مبدل خواهند شد».

4.«نَسْف» (كنده شده).

(وَإِذَا الْجِبالُ نُسِفَتْ) .[7]