گذشته بر اين كه ذيل آيه به روشنى گواهى مى دهد بر اين كه اين آيه مربوط به بعد از برپايى قيامت است، آيات قبل از آن نيز كاملاً بر اين مطلب دلالت دارند، زيرا در آيات قبل درباره دو نفخه (نفخه صعق، نفخه قيام) سخن[1] گفته شده است، آنگاه پس از برخاستن انسانها از قبرها وحضور در صحنه قيامت مى فرمايد:

(وَأَشْرَقَتِ الأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها...) .

وضع پديده هاى آسمانى به هنگام رستاخيز

بدون شك دگرگونى وضع آسمان بدون دگرگونى وضع پديده هاى آسمانى نخواهد بود ولى از آنجا كه قرآن به طور جداگانه وضع خاص آنها را به عنوان علايم و نشانه هاى رستاخيز بيان نموده است، در اينجا آيات اين بخش را از نظر خوانندگان مى گذرانيم آنچه در اين باره مورد توجه قرار داده شده است، خورشيد و ماه وستارگانند كه دگرگونى وضع آنها مى تواند توجه همگان را به خود جلب كند و طليعه حيات ابدى و رستاخيز عمومى را به جهانيان اعلان نمايد، چنان كه مى فرمايد:

1. (إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ) .[2]

«هنگامى كه خورشيد در هم پيچيده مى شود(نور آن زايل گرديده، تاريك مى شود)».

2. (وَخَسَفَ الْقَمَرُ وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ) .[3]

«ماه تاريك مى گردد و خورشيد وماه جمع مى گردند».