22.«هنگامى كه كوهها از جاى خود كنده مى گردند».

23.(«روزى كه در صور دميده مى شود) كوهها به حركت درآمده و به صورت سراب جلوه گر خواهند شد».

24.«هنگامى كه خورشيد در هم پيچيده مى شود(نور آن زايل گرديده، تاريك مى شود)».

25.«هنگامى كه درياها شكافته شوند (حايل ميان آبهاى شور و شيرين برداشته شده و همه يك دريا گردند).

26.«و در آن هنگام كه كوهها به حركت درآيند».

27.«آنگاه كه درياها مشتعل گردند(يا آبهاى شيرين و شور همه درهم آميخته شده و درياها پر از آب گردند)».

28.«و در آن هنگام كه زمين گسترده شود».

29.«كوهها بسان پشم زده شده مبدل خواهند شد».

تفسير آيات

اكنون كه با نوع نخست از نشانه هاى قيامت (اشراط السّاعة) آشنا شديم به بررسى نوع دوّم يعنى حوادثى كه وقوع آنها خبر قطعى از پايان يافتن عمر دنيا ووقوع رستاخيز مى دهد (مشاهد السّاعة) مى پردازيم.

آفرينش اجل معين دارد

قبل از هر چيز لازم است يادآور شويم كه از ديدگاه قرآن، مجموعه جهان آفرينش اجل معينى دارد و طبعاً پس از سپرى شدن آن، عمر جهان نيز سپرى مى گردد و مرحله نوينى از آفرينش آغاز مى شود.

قرآن در اين باره مى فرمايد:

(ما خَلَقْنَا السَّماواتِ وَالأَرْضَ وَما بَيْنَهُما إِلاّ بِالحَقِّ وَأَجَل مُسَمّىً