روايات وارد از خاندان پيامبر (عليهم السلام) در اين باره بسيار است و ما به همين مقدار اكتفا مى كنيم.[1]

4. وحشت انسانها (بجز اولياى الهى) از مرگ

انسان فطرتاً علاقه به دوام زندگى دارد و اين ندايى است كه آن را از درون، مى شنود. علاقه به زندگى پيوسته كه فطرى انسان است، خود گواه بر اين است كه بشر علاوه بر اين زندگى دنيوى، زندگى ديگرى دارد كه تجلى گاه اين ميل طبيعى است. و هرگز معنى نداردكه در انسان چنين ميلى ايجاد گردد، ولى هيچ گاه تحقق نپذيرد.

در اين جا مردم بر دو گروهند. گروهى كه از حيات اخروى شناخت صحيحى ندارند و تصور مى كنند كه مرگ پايان زندگى است، از اين جهت پيوسته از شنيدن كلمه مرگ بر خود مى لرزند، زيرا آن را يك نوع عمل ناهماهنگ با خواسته درونى خود مى پندارند، و مرگ براى آنها بسان غولى وحشتناك جلوه مى كند كه با حيات آنان در جنگ و ستيز است. ولى مردان خدا كه علاوه بر زندگى دنيوى، به زندگى برترى نيز معتقدند، مشكل مرگ را كاملاً حل مى كنند، زيرا حقيقت مرگ جز عوض كردن محيط زندگى چيزى نيست و در حقيقت از يك نوع زندگى، به زندگى ديگر منتقل مى شوند.

ولى با اين اعتراف، مرگ در همه جا و همه افراد، با يك نوع نگرانى طبيعى همراه است. زيرا گسستن الفت انسان با عزيزان مانند همسر و فرزند و دوست، بدون رنج نخواهد بود هر چند انسان پس از مرگ به زندگى برترى نيز گام بگذارد، و به حيات و مقام بالاترى ارتقا يابد. ما اين نوع نگرانى و ناراحتى