يكنواختى مى رود، و روزى فرا مى رسد كه حالت بى تفاوتى بر سراسر جهان حكومت مى كند و نظام آفرينش فرو ريخته و جهان از ادامه حيات خود باز مى ماند.

اين اصل، مرگ مجموع جهان ماده را قطعى مى سازد، و ما درباره آيات مربوط به فرو ريختن نظام آفرينش به هنگام برپايى قيامت، نيز از اين اصل سخن خواهيم گفت ولى مسأله مهم، مرگ قطعى انسان است كه هرچه هم در حفظ حيات و بهداشت خود مراقبت و كوشش كند راهى براى فرار از مرگ نخواهد يافت، زيرا تلاشها و مراقبتهاى بهداشتى، هر چند برگهايى بر اوراق عمر او مى افزايد ولى سرانجام برگهاى حيات به پايان رسيده، و براى بشر چاره اى جز گزينش برگ سياه مرگ نيست در اين مورد دانشمند قرن معاصر مى گويد:«به كجا مى رويم؟ به سوى مرگ، حتى اگر بتوانيم به كمك اكتشافات جديد، جهت«فيزيولوژى» خود را برگردانيم، و دوباره جوان تر شويم و زندگى را دو سه قرن طولانى نماييم، به مرگ فايق نخواهيم شد، زيرا ساختمان بدن ما ضرورت مرگ را ايجاب مى كند. سرعت سير به سوى مرگ، بر حسب پيشرفت سن كمتر مى شود، ولى هرگز متوقف نمى گردد و جهت خود را عوض نمى كند. ترقيات علم در آينده هر چه باشد هر موجود انسانى محكوم است دير يا زود اين جهان را ترك گويد».[1]

اكنون آياتى كه مرگ را يك پديده قطعى براى همه انسانها مى داند يادآور مى شويم:

1. (أَيْنَما تَكُونُوا يُدْرِكْكُمُ الْمَوتُ وَلَوْ كُنْتُمْ فى بُرُوج مُشَيَّدة...).[2]