مقدمه مؤلف

معاد انسان و رستاخير جهان

در همه افراد انسان، ميل به بقا و ادامه زندگى كاملاً مشهود ومحسوس است، و هيچ انسانى، از زندگى و ادامه آن نمى گريزد، وحتى آنان كه به انتحار و خودكشى دست مى زنند، از خود نمى گريزند، بلكه خواهان آزادى خويش مى باشند و چون زندگى كنونى را رنج آور و دردخيز مى انگارند، انتحار مى كنند تا خود را از رنج برهانند.

چنين ميل مشهود، نشانه ادامه زندگى پس از مرگ است، و اگر مرگ پايان زندگى بود، آفرينش چنين حسى(ميل به بقا) بيهوده بشمار مى آمد. از اين جهت، مى توان گفت مرگ پايان زندگى نيست، بلكه خروج از يك محدوده تنگ، به جهانى وسيع و گسترده است.

آنچه را كه انسان از طريق فطرت دريافت مى كند، شرايع آسمانى، آن را به طور گسترده به عنوان زندگى اخروى و بازگشت انسان به حيات مجدد، مطرح كرده اند، و چنين اصلى در تمام شرايع، مطرح بوده و اصولاً شريعت