نفس و بدن ديگر موجود نيست، از اين جهت به هنگام برپايى رستاخيز هر نفسى تنها با بدنى كه در دامن آن پرورش يافته است متناسب و هماهنگ است نه با بدن ديگر و لذا بايد به همان بدن باز گردد نه به بدن ديگر وچون شبهه، يك شبهه عقلى است و با دليل و برهان همراه نيست، احتمال ياد شده براى ظواهر كتاب و سنت كافى است.

و به ديگر سخن درست است كه نسبت هر روح به مواد بدن كه همان عناصر گوناگون است يكسان مى باشد امّا از آنجا كه از تركيب اين عناصر كيفيتى پديد مى آيد كه آن را در اعضا و عضلات و اعصاب و ديگر اجزاى بدن مشاهده مى كنيم، ممكن است كيفيت حاضر از تركيب عناصر در هر بدن تنها با نفس كه در دنيا به آن بدن تعلق داشته است، سازگار و هماهنگ باشد نه با بدن ديگر.

درست است روز رستاخيز عين بدن باز نمى گردد، زيرا حفظ عينيت به معنى فلسفى ملازم با بازگشت زمان و مكان و ديگر خصوصيات ملازم است كه امر محال به شمار مى رود ولى از آنجا كه بدن بازگشته، واجد تمام خصوصيات و كيفيات بدن پيشين مى باشد، طبعاً تناسب و هماهنگى بدن با نفس نيز محفوظ خواهد بود و از اين طريق مشكل«ترجيح بلا مرجح»، حل خواهد شد.

8. بازگشت فعليت به قوّه

از اشكالاتى كه در برابر معاد جسمانى عنصرى مطرح مى گردد، مسأله بازگشت فعليت ها به قوه است كه از نظر يك فرد حكيم امرى محال شمرده مى شود.

نفس انسان به هنگام ترك بدن، همه يا برخى از قوه ها و توان ها را به