شود، التزام به همه اينها بى دليل است آنچه لازم است اين است كه واقعيت او به بدنى تعلق گيرد همانند بدن دنيوى، خواه ماده خاكى بدن دوم همان ماده خاكى بدن نخست باشد يا نباشد.[1]

تا اين جا با پاسخ اشكال آكل و مأكول از آن نظر كه تحول بدنها به ميوه ها و غذاها يا طعمه شدن بدن انسانى براى انسانهاى ديگر، مايه نقص در بدن انسان محشور مى شود، آشنا شديم وروشن گشت كه هيچ گاه معاد جسمانى با چنين بن بستى روبه رو نخواهد شد ولى شبهه آكل و مأكول به شكل ديگرى نيز مطرح گرديده كه بايد مورد بررسى قرار گيرد.

شبهه آكل و مأكول وعدل الهى

در اين جا همين اشكال به اين نحو مطرح مى شود و آن اين كه: اگر انسان مأكول، فرد مؤمنى باشد و جزء بدن انسانى گردد كه او كافر است در اين صورت دومى محكوم به كيفر خواهد بود و در نتيجه بايد بخشى از بدن مؤمن كه مرتكب جرم نشده در آتش بسوزد و همچنين است عكس آن و نتيجه آن اين است كه بخشى از بدن كافر در بهشت متنعم گردد، و هر دو، بر خلاف عدل الهى است.

همين طورى كه ملاحظه مى شود محور اشكال در اين جا مسأله ثواب و عقاب و عدل الهى است در حالى كه محور اشكال در بيان نخست ناقص بودن بدن انسانى است كه طعمه انسان ديگر شده است.

در پاسخ اين اشكال دو مطلب را يادآور مى شويم:

1. عضو مأكول در چنين شرايط جزء بدن آكل است و ارتباطى به بدن