امام باقر (عليه السلام) در تفسير (...كَذلِكَ يُريهِمُ اللّهُ أَعْمالَهُمْ حَسَرات عَلَيْهِمْ...)چنين مى فرمايد: مقصود كسى است كه مالى را به دست آورده و در راه خير مصرف نكرده است و وارثان آن را به ارث برده اند و به وسيله آن به خدا تقرب جسته اند يك چنين ثروتى مايه حسرت انسان مى شود.[1]

4. لقاى محبوب

در آيات فراوانى كلمه لقاء اللّه وارد شده است متكلمان و مفسران در تفسير آن سخنانى گوناگون دارند، برخى آن را به روز رستاخيز تفسير نموده و برخى ديگر به نيل به دريافت پاداشهاى اخروى حمل كرده اند و براى هر يك از اين تفسيرها شاهدى در آيات وجود دارد و اگر كسى كلمه«لقاء اللّه» را در«المعجم المفهرس» ملاحظه كند تفسيرها را دور از ذهن نمى شمارد، ولى در عين حال اين لفظ مى تواند از بعد گسترده اى برخوردار باشد كه علاوه بر اين دو، لقاى واقعى انسانهاى كامل با پروردگار خود را شامل گردد، لقايى كه هرگز در الفاظ وكلمات نمى گنجد، و اين نوع از لقاى بالاتر از رؤيت با نور قلب و شهود با باطن خرد است و عارف معروف مرحوم مَلِكى تبريزى در اين باره سخنى دارد كه اجمال آن را مى نگاريم.

عارف نامبرده نخست به آيات لقا اشاره كرده مى گويد: در قرآن مجيد زياده از بيست جا عبارت«لقاء اللّه» و نظر بر خداوند وارد شده و همچنين در تعبيرات انبيا و ائمه (عليهم السلام) . آنگاه به رواياتى كه در باره تنزيه خداوند وارد شده اشاره نموده و مى گويد: از اين طرف هم در اخبار، در تنزيه حق جل جلاله كلماتى وارد شده است كه ظاهرش تنزيه صرف است از همه مراتب معرفت.

آنگاه ديدگاه علماى شيعه در جمع ميان اين دو را يادآور شده مى گويد: