مى شويم:

1. رضوان اللّه يا لذت خشنودى خدا

قرآن مجيد پس از يادآورى يك رشته لذتهاى جسمانى، موضوع خشنودى خدا را مطرح مى كند و آن را بالاتر از لذتهاى جسمانى توصيف مى كند و به عنوان پاداش اكبر و بزرگ كه به بندگان شايسته الهى داده مى شود ياد مى نمايد. چنان كه مى فرمايد:

(وَعَدَ اللّهُ الْمُؤْمِنينَ وَالمُؤْمِناتِ جَنّات تَجْرِى مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهارُ خالِدينَ فِيها وَمَساكِنَ طَيِّبَة فِى جَنّاتِ عَدْن وَرِضْوانٌ مِنَ اللّهِ أَكْبَر ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظيمُ) .[1]

«خدا به مردان و زنان با ايمان باغهايى را كه از زير درختان آن نهرهايى جارى مى شود و جاودانه در آنجا هستند و نيز منازل پاكيزه در باغهاى جاودان را وعده داده است و خشنودى از جانب خدا بالاتر از پاداشهاى پيشين است و آن رستگارى عظيم است».

در اين آيه همان طور كه روشن است، نخست لذتهاى جسمانى را مطرح نموده آنگاه رضا و خشنودى خدا را يادآور شده و آن را بالاتر از لذتهاى پيشين دانسته است. تو گويى آنگاه كه بنده خدا احساس مى كند كه معبود او از او راضى است آنچنان به خود مى بالد و غرق سرور مى شود كه لذتهاى مادى را به دست فراموشى مى سپارد.

امام سجاد (عليه السلام) در توضيح اين آيه بيانى دارد كه روشنگر عظمت اين سعادت و لذت عقلى است چنان كه مى فرمايد:

«آنگاه كه اولياى خدا وارد بهشت مى شوند از جانب خدا خطاب مى آيد: