فَأَخَذَتْكُمُالصّاعِقَةُ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ* ثُمَّ بَعَثْناكُمْ مِنْ بَعْدِ مَوْتِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرونَ).[1]

«به ياد آريد وقتى را كه به موسى گفتيد، ما به تو ايمان نمى آوريم تا خدا را آشكارا ببينيم ، همه شما را صاعقه گرفت در حالى كه نگاه مى كرديد، سپس شما را پس از مرگتان، زنده كرديم شايد سپاسگزار باشيد».[2]

گواه بر آن كه اين گروه كشته شدند (نه اين كه غش كردند) لفظ (مِنْ بَعْدِ مَوْتِكُمْ) است.

حضرت موسى پس از مشاهده اين جريان، رو به خدا كرد و اين چنين گفت:

(رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُمْ مِنْ قَبْلُ وَإِيّاىَ أَتُهْلِكُنا بِما فَعَلَ السُّفَهاءُ مِنّا...) .[3]

«خدايا مى خواستى من و آنان را پيش از آمدن به طور، نابود كنى آيا ما را به وسيله كار سفيهان هلاك مى كنى؟».

از اين جهت زنده كردن اين گروه نمونه بارزى از احياى موتا خواهد بود.

نمونه هفتم

گروهى از بنى اسرائيل بر اثر شيوع بيمارى در سرزمين آنان، ديار خود را ترك گفتند خداوند در نيمه راه جان آنان را گرفت، سپس به بركت دعاى پيامبرى به نام«حزقيل» زنده شدند[4] چنان كه مى فرمايد:

(اَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ خَرَجُوا مِنْ دِيارِهِمْ وَهُمْ أُلُوفٌ حَذَر الْمَوتِ فَقالَ