خوانندگان گذشت، آشكارا از يكى از پيامبران خود يادآور مى شود كه وى به امتى كه براى هدايت آنان مبعوث شده بود، چنين مى گفت:

(...أُبْرِئُ الأَكْمَهَ وَالأَبْرَصَ وَأُحْىِ الْمَوْتى...) .[1]

«كوران مادر زاد و بيماران را شفا مى بخشم و مردگان را زنده مى كنم».

نه تنها اين پيامبر برگزيده از چنين قدرت نمايى گزارش مى داده، بلكه در مواردى، براى اثبات پيوند خود بامقام ربوبى، دست به احياى مردگان مى زد، آنجا كه خداوند پيامبر خود حضرت مسيح را چنين خطاب مى كند:

(...وَتُبْرِئُ الأَكْمَهَ وَالأَبْرَصَ بِإِذْنِى وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتى...) .[2]

«به ياد آور زمانى را كه نابينايان و بيماران برص را شفا مى بخشيدى و مردگان را به اذن من زنده مى كردى».

گذشته بر اين در تاريخ پيامبران و اولياى الهى، احياى زندگان به وسيله آنان به طور متواتر نقل شده است از اين لحاظ براى يك فرد واقع نگر و بى غرض، شك و ترديدى در امكان معاد باقى نمى ماند.

نمونه ششم

مفسران اسلامى مى گويند: حضرت موسى هفتاد نفر از قوم خود را برگزيد و همراه خود به«طور» برد تا نحوه سخن گفتن خدا را با موسى مشاهده كنند، آنان وقتى به«طور» رسيدند به شنيدن صدا اكتفا نورزيده و درخواست كردند كه با ديدگان خود خدا را ببينند، در اين موقع صاعقه اى آمد، همه را كشت سپس همگى به دعا و درخواست موسى زنده شدند چنان كه مى فرمايد:

(وَإِذْ قُلْتُمْ يا مُوسى لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتّى نَرَى اللّهَ جَهْرَةً