آرامش را از آنها سلب مى كند و اين خطورها، با رؤيت و مشاهده مورد يقين، محو و نابود مى گردند.

هر چند قرآن مسأله معاد را واقعيت و رخدادى قطعى تلقى كرده كه عقل و برهان انسان را به پذيرش آن رهنمون مى گردد و در نتيجه مجالى براى شك و ترديد در محور آن نيست ولى در عين حال اين واقعيت مسلم عقلى را با ارائه نمونه هاى هفتگانه از احياى مردگان به گونه اى محسوس و ملموس مطرح كرده است و ما در اين فصل اين نمونه هاى هفت گانه را، يادآور مى شويم:

نمونه اوّل: ابراهيم و احياى مردگان

مفسران اسلامى نقل مى كنند، ابراهيم از كنار دريايى مى گذشت، مردارى را ديد كه در كنار دريا افتاده، قسمتى از آن در دريا و قسمت ديگر در بيرون از آن است، وحيوانات دريايى و خشكى از دو طرف، به آن هجوم آورده و آن را مى خورند و اجزاى بدن او متفرق مى گردد.

ديدن اين منظره او را به فكر مسأله رستاخيز انداخت كه چگونه انسان مرده كه اجزاى آن بسان اين مردار، در جهان متلاشى مى گردد، بار ديگر زنده مى شود.

از اين جهت از خداوند درخواست كرد كه كيفيت احياى مردگان را پس از متلاشى شدن اجزاى آنها، براى او بنماياند.

شكى نيست كه ابراهيم خليل از طريق عقل ووحى، از وجود رستاخيز آگاه بود و به آن كاملاً ايمان و اعتقاد داشت، ولى براى رفع خطورهاى ذهنى كه گاهى اصحاب يقين را نيز زجر و آزار مى دهد از خدا خواست كه منظره احياى مردگان را با ديدگان خود مشاهده نمايد، تا يقين وى به صحت رستاخيز به حدّ