يادآور مى شود و در مرحله ديگر كاخ عظيم آفرينش آسمانها را كه نشانگر عظمت قدرت او است، يادآور مى گردد، و در مرحله سوم آفرينش نخستين انسان را گواه بر امكان وقوعى آن مى گيرد، و سرانجام بشر منكر معاد را با بهترين شيوه ها، هدايت مى نمايد تا آن دسته از منكران كه به خاطر اين شبهه گرايش به انكار يافته اند هدايت گرديده و اصل معاد را پذيرا شوند، و براى معاندان نيز هيچ گونه عذرى باقى نماند. اينك آيات مربوط به اين مراحل سه گانه:

1. قدرت گسترده خدا

اصلاً در مسايل مربوط به معجزات و كرامات و امور خارج از قدرت عادى نبايد قدرت انسان را مقياس داورى قرار داد، بلكه بايد قدرت خدا را در نظر گرفت اشتباه مشركان در بسيارى از انكارها ناشى از تصور آنان در شناخت قدرت خدا بود، قرآن به اين نوع از قصور و جهل چنين اشاره مى كند:

(وَما قَدَرُوا اللّهَ حَقَّ قَدْرِهِ [1]وَالأَرْضُ جَميعاً قَبْضَتهُ يَومَ القِيامَةِ وَالسَّماواتُ مَطْويّاتٌ بِيَمِينِهِ...) .[2]

«خدا را آنچنان كه شايسته است، نشناختند و روز رستاخيز زمين يكسره در قبضه او است و آسمانها در پرتو قدرت او به هم پيچيده است».

ارتباط اين آيه با مسأله معاد در صورتى به خوبى روشن مى گردد كه آيات بعد از آن كه مربوط به معاد مى باشند مطالعه شوند در آيه بعد مى فرمايد:

(وَنُفِخَ فِى الصُّورِ...).[3]