نيست، و فعل در گرو قابليت هاى پيشين است و خود قابليت ها تدريجاً حاصل مى شوند، قبض به تبع تدريجى بودن قابليت ها، تدريجى بوده، هرچند هر فيض نسبت به قابليت خود دفعى و آنى است.

دقت در دو آيه ياد شده ما را به عظمت قرآن و اينكه نازل گرديده از فراسوى طبيعت است متوجه مى سازد و هرگز يك انسان دور از تمدن و مسايل علمى بدون استمداد ازوحى نمى توانست در دو آيه كوتاه چنين براهين فلسفى بر نفى تثليث و اثبات تنزيه خدا بياورد.

اسم صدو سى ام: الواسع

لفظ واسع در قرآن نه بار آمده و در هشت مورد وصف خدا قرار گرفته است. چنان كه مى فرمايد:

1. (وَ لِلّهِ المَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ فَأَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ إِنَّ اللّهَ واسِعٌ عَليمٌ).(بقره/115)

«مشرق و مغرب از آن خدا است به هر سو كه رو كنيد همان جا رو به خدا است خدا محيط و دانا است».

2. (...إِنَّ رَبَّكَ واسِعُ المَغْفِرَةِ هُوَ أَعْلَمُ بِكُمْ إِذْ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الأَرْضِ...).(نجم/32)

«آمرزش پروردگار تو وسيع است، او به شما آنگاه كه شما را از زمين آفريد آگاه تر است».

«واسع» از «وسع» گرفته شده كه خلاف «ضيق» و تنگى است، قطعاً مقصود واقعى از «سعه» و «ضيق» با توجه به متعلق روشن مى شود، در آيه نخست چون يادآور مى شود به هر طرف رو كنيد آنجا خدا است طبعاً مقصود از واسع احاطه وجودى خدا است، ولى در آيه دوم مقصود گسترش مغفرت الهى است،