«آسمان هاى هفت گانه و زمين و هر موجود عاقلى كه در آن ها است، خدا را تنزيه مى كند و آن چه در جهان هستى به عنوان «شىء» شناخته شده است، خدا را با ستايش تنزيه مى كند، ولى شما از تسبيح آن ها آگاه نيستيد و درك نمى كنيد».

نكته قابل توجه كه بعداً سند گفتار ما خواهد بود اين است كه مى گويد: ما از تسبيح آن ها آگاه نيستيم و درك نمى كنيم.

2. گاهى از تسبيح فرشتگان به صراحت و گاهى به كنايه سخن مى گويد. آن جا كه مى فرمايد:

(وَالْمَلائِكَةُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِمَنْ فِى الأَرض).[1]

«فرشتگان با حمدِ پروردگار خويش، او را تسبيح مى گويند و در باره افرادى كه در زمين هستند، طلب آمرزش مى كنند».

تسبيح فرشتگان در آيات ديگرى نيز وارد شده است; به آيه هاى 206 سوره اعراف، 13 رعد، 20 انبياء، 7 غافر، 38 فصلت و 5 زمر مراجعه شود.

3. گاهى پس از يك بيان عمومى، تسبيح مرغان هوا را متذكر شده و چنين مى فرمايد:

(أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللّهَ يُسَبِّحُ لَهُ مَنْ فِى السَّماواتِ وَ الأَرْضِ وَالطَّيْرُ صافّات كُلٌّ قَدْعَلِمَ صَلاتَهُ وَتَسْبيحَهُ...).[2]

«آيا نديدى آن چه كه در آسمان ها و زمين است، خدا را تسبيح مى گويند و مرغان گشاده بال نيز تسبيح مى گويند و هركدام به دعا و تنزيه خود آشنا است».

دقت بفرماييد كه در اين آيه به آن گروه كه خدا را تسبيح مى كنند نسبت