قرآن مجيد را چنين توصيف مى كند:«اَنْزَلَ عَلَيْهِ الْكِتابَ نُوراً لا تُطْفَأُ مَصابِيحُهُ وَ سِراِّجاً لا يَخْبُو تُوقدُهُ وَبَحْراً لا يُدْرَكُ قَعْرُهُ،... وَبَحْرٌ لا يَنْزِفُهُ المُنْتَزِفُونَ وَ عُيُونٌ لا يَنْضِبُها اَلْماتِحُونَ وَ مَناهِل لا يَغِيضُها الوارِدُونَ; قرآن آن مشعل هدايتى است كه خاموش نمى گردد و چراغى است كه برافروختگى آن فرو نمى نشيند و دريايى است كه ته آن ناپيدا است و آب آن با كشيدن خالى نمى گردد و چشمه هايى است كه آب آن هرگز كم نمى شود و واردين بر آن، از آب آن نمى كاهند».[1]

شخصى از حضرت على بن موسى الرضا(عليهما السلام) پرسيد: «ما بالُ القُرْآنِ لا يَزْدادُ عِنْدَ النَّشْرِ وَ الدَّرْسِ إِلاّ غَضاضَةٌ فَقالَ: إِنَّ اللّهَ تَعالى لَمْ يَجْعَلْهُ لِزَمان دُونَ زَمان وَلا لِناس دُونَ ناس فَهُوَ فِى كُلّ زَمان جَديِدٌ وَ عِنْدَ كُلّ قَوْم غَضَّ إِلى يَوْمِ القِيامَةِ; چرا تدريس و بررسى قرآن از تازگى و طراوت آن نمى كاهد بلكه بر طراوت آن مى افزايد؟ امام در پاسخ وى فرمود: خداوند قرآن را براى زمان معيّنى و مردم خاصّى فرو نفرستاده است از اين نظر در هر زمانى تازه و در نزد همه ملل جهان تا روز رستاخيز تازه است».[2]

امام على بن موسى الرضا (عليهما السلام) در اين حديث نه تنها به موضوع «پايان ناپذيرى» قرآن اشاره نموده است; بلكه به بيان علت آن پرداخته و نكته آن را روشن ساخته است.

نه تنها اين ويژگى نهايت ناپذيرى قرآن را پيامبر و پيشوايان معصوم ما بازگو فرموده اند،بلكه هوشمندان و دانايان عرب نيز در نخستين برخورد خود با اين كتاب آسمانى، دريافتند كه قرآن با ريشه هاى عميق خود، داراى شاخه هاى بلند و پربار است كه مرغ انديشه نمى تواند بر بلنداى سر