تصوّر اين كه عمل ما (درخواست شفاعت از اولياى الهى) از نظر ظاهر شبيه عمل مشركان است كه از بت هاى خود درخواست شفاعت مى كردند، تصور بى پايه است، زيرا شباهت ظاهرى ميزان داورى نيست، بلكه پايه داورى، قصد درخواست كننده و كيفيت اعتقاد او درباره شفاعت كننده است و نحوه اعتقاد يك فرد موحد درباره اولياى خدا با شيوه اعتقاد يك مشرك درباره بت ها كاملاً متفاوت است. مع الوصف چگونه اين دو درخواست به هم مقايسه مى شود.

اگر پايه داورى، شباهت ظاهرى باشد، بايد طواف بر دور خانه خدا، دست گذارى بر حجر الأسود و سعى ميان صفا و مروه مايه شرك گردند، زيرا اين گونه اعمال در ظاهر با اعمال مشركان تفاوتى ندارد.

وهابى ها و درخواست شفاعت

گروه وهابى درخواست شفاعت را از اولياى الهى مطلقا شرك مى دانند و مى گويند: علت اين كه قرآن گروه بت پرست را مشرك خوانده است، اين است كه آنان در برابر بت ها به ناله و زارى پرداخته و از آنان درخواست شفاعت مى كردند، چنان كه مى فرمايد:

(وَيَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ ما لا يَضُرُّهُمْ وَلا يَنْفَعُهُمْ وَيَقُولُونَ هؤلاءِ شُفَعاؤُنا عِنْدَ اللّهِ...).[1]

«موجوداتى را مى پرستند كه به آن ها زيان و سودى نمى رسانند. و مى گويند كه آن ها شفيعان ما در نزد خدا هستند».

بنابر اين، شفاعت كردن اوليا، حق و ثابت است، امّا هر نوع شفاعت خواهى، حتى از شفيعان واقعى چون پرستش آنان محسوب مى شود،