پاسخ

در اين بخش از مقررات كه شكل و لباس آن ها به مرور زمان و دگرگونى اوضاع، عوض مى گردد، يك رشته اصول ثابتى وجود دارد كه هيچ گاه نمى توان از آن ها تخلف كرد و دگرگونى پيوسته در شكل و لباس قانون است نه در خود آن.

مثلاً مناسبات حكومت اسلامى با اجانب مى تواند به شكل هاى مختلفى باشد; گاهى شرايط ايجاب مى كند كه حكومت وقت از در دوستى وارد شود و مناسبات دوستانه برقرار كند و روابط سياسى و فرهنگى وتجارى خود را توسعه دهد وگاهى شرايط ايجاب مى كند كه روابط خود را قطع كند و يا لااقل روابط بازرگانى و فرهنگى را تا مدتى تحريم و يا محدود سازد; ولى اين دگرگونى در شكل قانون و لباس آن و نحوه پياده كردن آن است نه اصل آن، و گرنه اصل قانون هيچ گاه تغيير و تبديل پيدا نمى كند، زيرا بر حاكم اسلامى لازم است مصالح اسلامى و برترى مسلمانان را حفظ و صيانت كند و اجازه ندهد كه كشور اسلامى تحت سيطره كافران و استعمارگران درآيد. اين قانون همان آيه (وَلَنْ يَجْعَلَ اللّه لِلْكافِرينَ عَلَى المُؤْمِنينَ سَبِيلاً
)[1] است.

چيزى كه هست حفظ كيان اسلام گاهى در زمينه قطع روابط است و گاهى در زمينه برقرارى روابط.

هم چنين در مسئله تقويت بنيه دفاعى اسلامى، يك اصل كلى داريم كه قرآن آن را بيان كرده است:(وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّة...)
[2]; «براى دفاع از خود تا آن جا كه مى توانيد قوه و نيرو تهيه كنيد».

اين قانون كه بيان گر لزوم برترى ارتش اسلام بر ديگر ارتش هاى جهان