در آياتى كه نقل و ترجمه آن ها از نظر خوانندگان شريف گذشت، شواهد روشن بر توحيد در تقنين در امت اسلامى است و اين كه هرگز نبايد در اين امت، مقنن و شارعى جز خدا بشناسيم.

اينك برخى از اين شواهد:

9. (فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِما أَنْزَلَ اللّهُ); با آن چه كه خدا فرو فرستاده است حكم كن.

10. (لِكُلّ جَعَلْنا مِنْكُمْ شِرْعَةً وَمِنْهاجاً) ; براى هر يك از امت ها آيين و راهى معين كرديم.

اين منهاج و طريق، همان نظام نامه زندگى است كه براى تمام امت ها به فراخور استعداد و لياقت آنان فرو فرستاده شده است و هرگز ممكن نيست نظام نامه خدا ناقص و ناتوان باشد تا از طريق نظام بشرى تكميل گردد. از اين جهت با وجود نظام الهى، به نظام بشرى نيازى نخواهد بود.

11. بار ديگر بر مى گردد و با لحن قاطع هر نوع پيروى از احكام غير خدا را پيروى از هوا و هوس مى داند. چنان كه مى فرمايد:( فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِما أَنْزَلَ اللّهُ وَلا تَتَّبِعْ أَهوائَهُمْ عَمّا جاءَكَ مِنَ الحَقّ); «تابع حكمى باش كه خدا فرستاده است و از هوس هاى ديگران پيروى منما».

12. سرانجام، هر حكمى و تشريعى را كه از غير منبع وحى باشد، آن را حكم جاهلى خوانده است و با تمام صراحت مى گويد:(أَفَحُكْمُ الجاهِلَيّة يَبْغُون) ; «آيا از احكام ودستورهاى جاهلانه پيروى مى كنند».

پاسخ يك پرسش

ممكن است گفته شود كه اين آيات بيش از اين نمى رساند كه در موردى كه