مقام است، معرفى مى كند و به قدرى مؤثر و نافذ است كه وقتى فرمان رواى حبشه از جعفر بن ابى طالب، نظر اسلام را درباره مسيح خواست، وى مضمون اين آيه را براى او خواند. وقتى «نجاشى» اين سخن را از جعفر شنيد، عودى را كه براى او آتش زده بودند، برداشت و گفت: حضرت مسيح به اندازه اين عود از آن چه گفتى بالاتر نيست.[1]

اوصافى كه در اين آيه براى مسيح آمده است به قرار زير است:

1. (إِنَّما المَسيح) لفظ مسيح به معناى مبارك است. و در آيه ديگر او را به اين نحو معرفى مى كند.

(وَجِيهاً فى الدُّنيا وَالآخِرَة وَمِنَ المُقَرَّبين).[2]

«در دنيا و آخرت آبرومند و از نزديكان به خداست».

2. (عيسى ابن مَريم).فرزند مريم است و با اين وصف چگونه مى تواند خدا يا فرزند خدا باشد.

3. (رَسُول اللّه) «پيام آور خداست».

4. (كَلِمَة اللّه) درست است كه تمام موجودات جهان كلمه و سراسر جهان كلام و سخن خدا است و نظام بديع از علم و قدرت خدا سخن مى گويد، ولى چون اين كلمه بدون اسباب عادى آفريده شده است از اين جهت به خصوص به او لفظ «كلمه» گفته مى شود.

5. (روحٌ مِنْهُ) «روحى است از جانب خدا». و اين اضافه و انتساب، يك نوع جنبه تشريفى دارد; مانند خانه خدا.[3]