آفرينش آسمان وزمين گواه بر وجود آفريدگار است

(قالَتْ رُسُلُهُمْ أَفِى اللّهِ شَكٌّ فاطِرِ السَّماواتِ وَ الأَرض يَدْعُوكُمْ لِيَغْفِرَ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَيُؤخِّركُمْ إِلى أَجَل مُسَمّىً قالُوا إِنْ أَنْتُمْ إِلاّ بَشَرٌ مِثْلُنا تُريدُونَ أَنْ تَصُدُّونا عَمّا كانَ يَعْبُدُ آباؤُنا فَأْتُونا بِسُلْطان مُبين).[1]

«پيامبران آنان، گفتند: آيا در وجود خدا شك داريد كه پديد آورنده آسمان ها و زمين است، شما را دعوت مى كند كه گناهان شما را ببخشد و تا مدت معيّن به شما مهلت مى دهد؟(اقوام آنان) در پاسخ دعوت پيامبران گفتند: شما بشرهايى مانندما هستيد، مى خواهيد ما را از آن چه كه پدران ما آن ها را عبادت مى كردند، باز داريد، پس دليل روشن و چيره اى براى (حقانيت گفتار خود) بياوريد».

نحوه استدلال به اين آيه روشن است.

رسولان، مسئله شك در وجود خدا را به صورت استفهام انكارى مطرح مى كنند و مى گويند: (أَفِى اللّه شكٌّ). براى رد ترديد در وجود خدا، پديد آمدن آسمان و زمين را يادآور مى شوند و مى گويند: (فاطِرِ السَّماواتِ والأَرْض). «فطر» در لغت عرب به معناى شكافتن است و اگر به خلقت و آفرينش «فطرت» مى گويند به اين مناسبت است كه گويا آفريدگار، دل عدم را شكافته و پديده را از آن بيرون كشيده است.

خلاصه، آفرينش آسمان ها و زمين، بهترين گواه بر وجود پديد آورنده است كه آن ها را از دل عدم و نيستى به وجود آورده است. از اين جهت نبايد در