شد، جامه دوخته را درآورد، و به همان لباس احرام اكتفا كند، و در هر حال براى پوشيدن لباس دوخته گوسفندى را قربانى كند.

2. نيّت احرام

عمره و حج دو عمل عبادى هستند كه نزد خداوند داراى منزلت و احترام خاصى مى باشند و «احرام» دروازه ى ورود به اين مناسك است. بنابراين نيّت احرام اين است كه قصد كند: ورود در اين عبادتى كه نزد خدا از احترام خاصى برخوردار است، و ترك يك رشته امور به نام «محرمات احرام» براى حفظ حريم اين عبادت است و به هنگام نيّت، قصد ترك آن ها لازم نيست و نيز نيّت قلبى كفايت مى كند و اگر بخواهد به زبان بياورد بگويد: «محرم مى شوم به احرام عمره ى تمتع يا حج تمتع از حجة الاسلام قربةً الى الله» و اگر در همه موارد به عنوان وظيفه فعلى محرم شود، كافى است.

مسأله 232 . از آن جا كه عمره و حج و اجزاى آنها، اعمال عبادى و يا قربى هستند، بايد به عنوان اطاعت خدا و تقرّب به او صورت پذيرد، نه براى ريا يا انگيزه هاى ديگر.

مسأله 233 . اگر فردى عمره تمتع خود را به عنوان ريا يا انگيزه هاى غير الهى به جا آورد، عمره او باطل است و بايد عمره تمتع را مجدداً به جاى آورد و اگر انجام دوباره عمره تمتع ممكن نباشد، بايد حج خود را به «حجّ افراد»(بدون عمره) تبديل كند، زيرا «حجّ تمتع» بدون «عمره تمتع» پذيرفته نيست ، و همچنين بايد سال ديگر حجّ تمتع خود را قضا كند.

مسأله 234 . هرگاه برخى از اجزاى عمره را به عنوان ريا و انگيزه هاى غير